چیزهایی که در زندگی از دست دادیم!!!

!) ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻥ ﺁﻣﺪ : …. ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ !

(!) ﺳﻮﺩ ﺁﻣﺪ : …. ﺑﺮﮐﺖ ﺭﻓﺖ !

(!)ﻣُﺪ ﺁﻣﺪ : …. ﺣﯿﺎ ﺭﻓﺖ!

(!) ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩ ﻭ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﺁﻣﺪ : … ﺳﻼﻣﺖ ﺭﻓﺖ !

(!) ﺭﺷﻮﻩ ﺁﻣﺪ : …. ﺣﻖ ﺭﻓﺖ !

(!)ﺩﯾﺮ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺁﻣﺪ: … ﻧﻤﺎﺯ ﺻﺒﺢ ﺭﻓﺖ!

(!) ﺍﺳﺮﺍﻑ ﻭ ﻣﺼﺮﻑ ﮔﺮﺍﯾﯽ ﺁﻣﺪ : …. ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺭﻓﺖ !

(!) ﻗﻮﻡ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺁﻣﺪ ..: ﺑﺮﺍﺩﺭﯼ ﺭﻓﺖ !

(!) ﺟﻮﺍﯾﺰ ﺑﺎﻧﮑﯽ ﻭ ﮔﺎﻭﺻﻨﺪﻭﻕ ﺁﻣﺪ …: ﺯﮐﺎﺕ ﺭﻓﺖ !

(!) ﺗﻠﻔﻦ ﺁﻣﺪ …: ﺻﻠﻪ ﺭﺣﻢ ﺭﻓﺖ!

ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﻨﯿﻢ !!!

ﭼﻪ ﻫﺎ ﺁﻣﺪ،ﭼﻪ ﻫﺎ ﺭﻓﺖ !…. ؟

روایت پس از مرگ، التماس دعا

خواب بودم، خواب دیدم مرده ام/
بی نهایت خسته و افسرده ام/
تا میان گور رفتم دل گرفت/
قبر کن سنگ لحد را گل گرفت/
روی من خروارها از خاک بود/
وای، قبر من چه وحشتناک بود!
بالش زیر سرم از سنگ بود/
غرق ظلمت، سوت و کور تنگ بود/
هر که آمد پیش، حرفی راند و رفت/
سوره ی حمدی برایم خواند و رفت/
خسته بودم هیچ کس یارم نشد/
زان میان یک تن خریدارم نشد/
نه رفیقی، نه شفیقی، نه کسی/
ترس بود و وحشت و دلواپسی/
ناله می کردم ولیکن بی جواب/
تشنه بودم، در پی یک جرعه آب/
آمدند از راه نزدم دو ملک/
تیره شد در پیش چشمانم فلک/
یک ملک گفتا: بگو دین تو چیست؟
دیگری فریاد زد: رب تو کیست؟
گر چه پرسش ها به ظاهر ساده بود/
لرزه بر اندام من افتاده بود/
هر چه کردم سعی تا گویم جواب/
سدّ نطقم شد هراس و اضطراب/
از سکوتم آن دو گشته خشمگین/
رفت بالا گرزهای آتشین/
قبر من پر گشته بود از نار و دود/
بار دیگر با غضب پرسش نمود:
ای گنه کار سیه دل، بسته پر/
نام اربابان خود یک یک ببر/
گوئیا لب ها به هم چسبیده بود/
گوش گویا نامشان نشنیده بود/
نامهای خوبشان از یاد رفت/
وای، سعی و زحمتم بر باد رفت/
چهره ام از شرم میشد سرخ و زرد/
بار دیگر بر سرم فریاد کرد:
در میان عمر خود کن جستجو/
کارهای نیک و زشتت را بگو/
هر چه می کردم به اعمالم نگاه/
کوله بارم بود مملو از گناه/
کارهای زشت من بسیار بود/
بر زبان آوردنش دشوار بود/
چاره ای جز لب فرو بستن نبود/
گرز آتش بر سرم آمد فرود/
عمق جانم از حرارت آب شد/
روحم از فرط الم بی تاب شد/
چون ملائک نا امید از من شدند/
حرف آخر را چنین با من زدند:
عمر خود را ای جوان کردی تباه/
نامه اعمال تو باشد سیاه/
ما که ماموران حق داوریم/
پس تو را سوی جهنم می بریم/
دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود/
دست و پایم بسته در زنجیر بود/
نا امید از هرکجا و دل فکار/
می کشیدندم به خِفّت سوی نار/
ناگهان الطاف حق آغاز شد/
از جنان درهای رحمت باز شد/
مردی آمد از تبار آسمان/
دیگران چون نجم و او چون کهکشان/
صورتش خورشید بود و غرق نور/
جام چشمانش پر از خمر طهور/
چشمهایش زندگانی می سرود/
درد را از قلب انسان می زدود/
بر سر خود شال سبزی بسته بود/
بر دلم مهرش عجب بنشسته بود/
کِی به زیبائی او گل می رسید/
پیش او یوسف خجالت می کشید/
دو ملک سر را به زیر انداختند/
بال خود را فرش راهش ساختند/
غرق حیرت داشتند این زمزمه/
آمده اینجا حسین فاطمه؟!
صاحب روز قیامت آمده/
گوئیا بهر شفاعت آمده/
سوی من آمد مرا شرمنده کرد/
مهربانانه به رویم خنده کرد/
گشتم از خود بی خود از بوی حسین (ع)/
من کجا و دیدن روی حسین (ع)/
گفت: آزادش کنید این بنده را/
خانه آبادش کنید این بنده را/
اینکه این جا این چنین تنها شده/
کام او با تربت من وا شده/
مادرش او را به عشقم زاده است/
گریه کرده بعد شیرش داده است/
خویش را در سوز عشقم آب کرد/
عکس من را بر دل خود قاب کرد/
بارها بر من محبت کرده است/
سینه اش را وقف هیئت کرده است/
سینه چاک آل زهرا بوده است/
چای ریز مجلس ما بوده است/
اسم من راز و نیازش بوده است/
تربتم مهر نمازش بوده است/
پرچم من را به دوشش می کشید/
پا برهنه در عزایم می دوید/
بهر عباسم به تن کرده کفن/
روز تاسوعا شده سقای من/
اقتدا بر خواهرم زینب نمود/
گاه میشد صورتش بهرم کبود/
تا به دنیا بود از من دم زده/
او غذای روضه ام را هم زده/
قلب او از حب ما لبریز بود/
پیش چشمش غیر ما ناچیز بود/
با ادب در مجلس ما می نشست/
قلب او با روضه ی من می شکست/
حرمت ما را به دنیا پاس داشت/
ارتباطی تنگ با عباس داشت/
اشک او با نام من می شد روان/
گریه در روضه نمی دادش امان/
بارها لعن امیه کرده است/
خویش را نذر رقیه کرده است/
گریه کرده چون برای اکبرم/
با خود او را نزد زهرا (س) می برم/
هرچه باشد او برایم بنده است/
او بسوزد، صاحبش شرمنده است/
در مرامم نیست او تنها شود/
باعث خوشحالی اعدا شود/
گرچه در ظاهر گنه کار است و بد/
قلب او بوی محبت میدهد/
سختی جان کندن و هول جواب/
بس بود بهرش به عنوان عقاب/
در قیامت عطر و بویش می دهم/
پیش مردم آبرویش می دهم/
آری آری، هرکه پا بست من است/
نامه ی اعمال او دست من است/
ناگهان بیدار گردیدم زخواب/
از خجالت گشته بودم خیس آب/
دارم اربابی به این خوبی ولی/
می کنم در طاعت او تنبلی؟
من که قلبم جایگاه عشق اوست/
پس چرا با معصیت گردیده دوست؟
من که گِریَم بهر او شام و پگاه/
پس به نامحرم چرا کردم نگاه؟
من که گوشم روضه ی او را شنید/
پس چرا شد طالب ساز پلید؟
چشم و گوش و دست و پا و قلب و دل/
جملگی از روی مولایم خجل/
شیعه بودن کی شود با ادعا؟
ادعا بس کن اگر مردی بیا/
پا بنه در وادی عشق و جنون/
حبّ دنیا را ز قلبت کن برون/
حبّ دنیا معصیت افزون کند/
معصیت قلب ولیّ را خون کند/
باش در شادی و غم عبد خدا/
کن حسابت را ز بی دینان جدا/
قلب مولا را مرنجان ای جوان

قدم اولی كه می‌خواهم برای كسانی كه قصد شروع دارند، بگویم- مطلبی است كه هزاران بار اساتید و بزرگانی نظیر مرحوم آیت‌الله حق‌شناس به جوانان توصیه می‌كردند- نماز اول وقت است. نماز اول وقت بخوانید. اگر توانستید، به جماعت بخوانید و اگر هم نشد، همان اول وقت بخوانید…

 

برای نماز اول وقت نقشه بكشید
شاید جوان به‌خصوص در این زمان‌هایی كه شب‌‌ها كوتاه است و اذان صبح خیلی زود اتفاق می‌افتد و وقت ادای نماز كم است، شكست بخورد؛ عیبی ندارد. برای فردا شب نقشه بكشد. برای پس فردا شب. برای هزار شب دیگر. باید برنامه بریزیم كه نمازمان را اول وقت بخوانیم، اما باید در نظر بگیریم كه یكی از نمازهایمان نماز صبح است كه خیلی هم اول وقت خواندنش مهم است. بنابراین برای آن ‌هم باید نقشه داشته باشیم تا حتماً در طرحمان آن را هم به اول وقت برسانیم. اما مشكلش خیلی بیشتر از ظهر و عصر و مغرب و عشاء است.

مثلاً ممكن است كه دانشجویی وقت نماز ظهر و عصرش در كلاس مشغول باشد. ما نمی‌گوییم كه كلاس را بشكند و بیرون بیاید، اما هر وقت كه كلاس تمام شد، بلافاصله برود نمازش را بخواند. دیگر نرود مثلاً یك ناهاری با خیال راحت بخورد و یك ساعتی هم استراحت، نه. نمازمان را می‌خوانیم. دست ‌كم وضو می‌گیریم و نماز ظهر را می‌خوانیم تا از اول وقتش خیلی دیر نشود. بعد هم اگر گرسنه بودیم، ناهار می‌خوریم و نماز عصرمان را بلافاصله می‌خوانیم. این نماز اول وقت را برایش بكوشیم.
یطان از چه كسی هراس دارد؟
اگر روایت این باب را دیده باشیم، می‌فرماید كه شیطان از كسی كه نمازش را اول وقت می‌خواند و بر آن مراقبت می‌كند، همیشه ترسان است. «لایَزالُ الشّیطانُ زائِلاً مِن بَنی ‌آدم». این نكته را هم به نماز اول وقت اضافه كنیم كه نماز صحیح بخوانید. بنابراین برای این‌كه نماز صحیح باشد، من ناگزیرم كه ركوع صحیح بیاموزم، غسل صحیح بیاموزم، یك حمد و سوره‌ی صحیح بیاموزم و مسائل دیگر نماز را بیاموزم كه اگر كلش را جمع كنی، ممكن است در سه چهار ساعت بشود به همه‌‌اش پرداخت.

تقلید صحیح؛ یعنی می‌پرسم و عمل می‌كنم. چند مسأله در باب وضو باید بخوانم؛ مثلاً به اندازه‌ی دو صفحه رساله، برای غسل باید دو صفحه رساله بخوانم، برای نمازم هفت، هشت صفحه باید بخوانم تا مسائل اصلی را یاد بگیرم. چون جوانم، زودتر یاد می‌گیرم. بعد هم دو بار، سه بار یا بیشتر پیش معلم می‌خوانم تا تصحیح شود.

من به یك نماز صحیح احتیاج دارم و بعد از آن به یك نماز اول وقت. جوان مادامی كه نمازش را صحیح می‌خواند، نمازش را دقت می‌كند، مواظبت می‌كند و اول وقت می‌خواند، شیطان ترسان است. نه این ‌كه جوان از شیطان ترسان باشد؛ شیطان از آن جوان ترسیده است. اگر انسان این‌گونه نباشد، آن‌وقت شیطان طبق روایات، انسان را به جاهایی می‌برد كه دیگر برگشت ندارد.

اگر می‌خواهید همیشه سالم و محفوظ بمانید، نماز اول وقت بخوانید. نماز اول وقت ایجادكننده‌ی ترس از خداست. بعضی جوان‌ها دو دقیقه نماز می‌خوانند؛ نه دو دقیقه و نه نیم ساعت. ما كه یك ذره بیشتر كِش می‌دهیم -كه آن‌ هم از روی عادت است و قیمت ندارد- می‌شود پنج دقیقه. «سبحان ربی العظیم و بحمده» را صحیح بگو؛ یك بار بگو، اما صحیح و با آرامش بدن. صحیح خواندن نماز مثل این است كه انسان به دیوار مستحكمی تكیه كرده باشد. این امر را اگر شما به‌دست بیاورید، حتی با نیروی خیلی زیاد هم این زمین نمی‌خورد. شاید تكان بخورد، اما زمین نمی‌خورد. ممكن است حوادث مهمی هم برایش پیش بیاید، اما آن حوادث با نماز اول وقت و صحیح، او را به زمین نمی‌زند.

گفتاری از: آیت‌الله محمدعلی جاودان-مدرس حوزه و استاد اخلاق

در کنار هیلکوپتر جنگی اش ایستاده بود و خبرنگاران هر کدام به نوبت از او سوال می‌کردند.
خبرنگاران آمده اند تا از خلباني كه ركورددار بالاترین ساعت پرواز در جنگ را در جهان دارد، مصاحبه كنند
خبرنگار ژاپنی پرسید: شما تا چه هنگام حاضرید بجنگید؟
خلبان خندید. سرش را بالا گرفت و گفت:

ما برای خاک نمی جنگیم ما برای اسلام می جنگیم. تا هر زمان که اسلام در خطر باشد ، این را گفت و به راه افتاد.
 خبرنگاران حیران ایستادند. چند نفر به زبانهای مختلف از هم پرسیدند: کجا؟

خلبان شیرودی کجا می‌رود؟ هنوز مصاحبه تمام نشده
او همانطور که آستینهایش را بالا مي داد و می رفت، برگشت. لبخندی زد و بلند گفت: نماز! صدای اذان می آید وقت نماز است.

پيامبر مكرم اسلام مي فرمايند: أحبّ الأعمال إلى اللَّه الصّلاة لوقتها
محبوبترين عمل نزد خداوند، نماز در اول وقت است [نهج الفصاحة ؛ صفحه: 167]

عجیب آدمهایی ما هستیم!:

مهمونی می‌دیم اونهایی که دوست داریم و
نداریم رو دعوت می‌کنیم. یواشکی
به لباسای اونهایی که دوست نداریم می‌خندیم.
بعد که رفتند با دوست‌های
خودمونیمون می‌شینیم به حرفهاشون می‌خندیم!
توی مهمونی واسه همدیگه جوک
ترکی می‌گیم! جوک لری می‌گیم! اصفهانی‌ها رو
مسخره می‌کنیم. می‌گیم
کاشونی‌ها ترسواند! رشتی‌ها بی‌غیرتند!
کردها خرمتعصب هستند! آبادانی‌ها
لاف می‌‌زنند!

پایین شهری‌ها رو آدم حساب نمی‌کنیم! مرز
بین پایین‌شهر و بالای‌شهر رو
هم خودمون تعیین می‌کنیم! اونها که از قلهک
پایین‌تر رو قبول ندارند
شیک‌ترند! شهرستانی‌ها هم بهتره برند جلو
بوق بزنند! وقتی یکی از
فامیلهامون شهرستان زندگی می‌کنه و ما یهویی
از دهنمون می‌پره فوری توضیح
می‌دیم که طرف بخاطر شغلش که مدیر فلان
کارخونه است اونجا زندگی می‌کنه!

بشقاب و لیوان‌های فرانسوی می‌خریم!
لوسترهای ساخت چین می‌خریم! شکلات
آیدین هدیه نمی‌بریم چون ایرانیه کلاسش
پایینه!

موقعی که اتوبوس میاد حمله می‌کنیم! اگه
اوضاع بحرانی بشه با آرنجمون
می‌زنیم به کناریها راه رو باز می‌کنیم! آخه
خسته هستیم باید زودتر بریم
خونه! وقتی کسی نباشه هم همین که می‌شینیم با
ماژیک پشت صندلی‌ها یادگاری
می‌نویسیم که دفعه دیگه که سوار شدیم به
دوستامون هنرمون رو نشون بدیم!

شب چهارشنبه سوری ترقه پرت می‌کنیم پشت پای
زن همسایه که وقتی پرید
بخندیم! وقتی تیم فوتبال مورد علاقه‌امون
توی مسابقه می‌بازه شیشه اتوبوس
واحد رو می‌شکنیم! سیزده بدر گند می‌زنیم به
طبیعت! یعنی همیشه اینکارو
می‌کنیم نه فقط سیزده بدرها!

فحش خواهر و مادر می‌دیم! به همدیگه! به دين و
مذهب! و‌عربها و غيره!
اما تا يه مشكلي پيش مياد ميگيم يا فلان امام!!
و در لوس‌آنجلس هم بيشتر
سفره حضرت عباس باز مي‌کنيم تا توی تهران.

ما همه مادرزادی سیاستمدار به دنیا اومدیم
اما استراتژی تک تکمون با
همدیگه و با تمام دنیا متفاوته برای همین در
هیچ موردی باهم توافق نداریم
و بازهم به هم فحش می‌دیم! سه تا که مي‌شيم
پنج نظر متفاوت داريم و هممون
خيال مي‌کنيم حق داريم.

ما به اجدادمون خیلی احترام می‌ذاریم!
مخصوصاً داریوش و اینها! وقتی سر
قبرشون میریم حتماً یه یادگاری هم با هرچی که
دستمون باشه روی در و
دیواراش می‌کنیم!

ما امام‌زاده می‌سازیم! بعد پول می‌ندازیم
و از امام‌زاده می خوایم که
مشکلاتمون رو حل کنه!

ما روز عاشورا تاسوعا نذری می‌دیم! اما برای
اینکه زعفرون گرونه روی پلو
گلرنگ می‌ریزیم!

ما احتمالاً غیر از رامسر و کلاردشت جای
دیگه‌ای از ایران رو ندیدیم اما
حتماً دوبی رفتیم و فروشگاه عرض الهدایا رو
دیدیم! بی برو برگرد هم یه
عکسی توی صحرا روی شن‌ها گرفتیم که به
همسایه‌ها نشون بدیم!

ما رانندگیمون حرف نداره! رانندگی بدون فحش و
فضیحت برامون معنی نداره!
چراغ راهنمایی عابرپیاده، موتورسوار های
آدمخور …. فقط یک کلمه از هر
مورد کافیه !

ماها سینما نمی‌ریم و عوضش عشق می‌کنیم قبل
از اینکه فیلم روی پرده سینما
بره ما سی دیشو ببریم خونه!

ما - مخصوصاً لوس‌آنجلسی هامون- وقتی کانال
تلویزیونی درست می‌کنیم یا
هیمنطوری آب دوغ خیاری میارندمون توی یه
برنامه‌ای مجری بشیم یا گزارش
بدیم یا خدای نکرده به عنوان کارشناس حرف
بزنیم از هر سه تا کلمه ای که
می گیم چهار تاش انگلیسیه اونهم با هزار تا
عشوه و ناز و غمزه شتری و صد
البته تلفظ صد درصد غلط!

به آذری‌ها متلک ميگيم، اونارو مسخره
مي‌کنيم و براشون جوک مي‌سازيم ولی
بهترين و مفيدترين دوستامون آذری هستن!

اما سه چیز برای ما خیلی مهمه:

یک: ما هیچ وقت اجازه نخواهیم داد که روی هیچ
نقشه‌ای خلیج فارس به خلیج
عربی تبدیل بشه!

دو: حواسمون هست که هرجا اسمی از فیلم کارتونی
سیصد برده شد اعتراض کنیم
نامه بنویسیم طوماراینترنتی امضا کنیم که
چرا قیافه ما ایرانیها رو
اینقدر وحشتناک کشیدند! آخه ما ایرانی‌ها
اونقدرا هم وحشتناک نیستیم!

سه: دولت کشورمون بايد مثل دولت سوئد و نروژ
باشه. دموکرات / عشقی /
مهربان. با يک شرط:

ما همون ‘آدم’‌هايی که در بالا گفتيم
بمونيم